تقویت استخوان سینوس فک بالا برای کاشت ایمپلنت دندانی

کاهش حجم استخوان یا پنوماتیزیشن سینوس ماگزیلاری (فک بالا) در پی از دست رفتن دندان های جلوی فک بالا یکی از اتفاقات بسیار شایع است. آتروفی (از بین رفتن) قابل توجه ماگزیلا مانع کاشت ایمپلنت در این منطقه می شود. تقویت و پیوند استخوان به کف سینوس ماگزیلاری به عنوان رایج ترین راه حل جراحی برای حل این مشکل در چند دهه اخیر ظاهر شده است. مواد پیوندی به داخل فضای ایجاد شده زیر غشاء سینوس وارد می شوند. مواد و تکنیک های مختلفی هستند که می توانند در این فرایند استفاده شوند. در این مقاله قصد داریم به جزئیات این فرایند بپردازیم.

تقویت سینوس فک بالا برای کاشت ایمپلنت دندانی

سینوس ماگزیلاری

سینوس های پارانازال Paranasal هم در پزشکی و هم در دندانپزشکی از جمله ساختارهای آناتومیکی مهم هستند. سینوس ماگزیلاری، بواسطه نزدیکی آن به دندان های ماگزیلاری قدامی، مرتبط ترین ساختار داخل صورت با دندانپزشکی است. اغلب دندانپزشک ها مجبورند دردهای اوروفاشیال، که ممکن است منشاء سینوژنیک (sinogenic سینوسی)، را تشخیص دهند. بیماری های سینوس ماگزیلا را می توان به صورت اتفاقی، از روی تصاویر رادیوگرافی تشخیص داد که در جلسات معمول دندانپزشکی تهیه می شوند. بنابراین، اکثر دندانپزشک ها به طور تصادفی به سینوس ماگزیلای بیماران خود نیز نگاهی می اندازند. به طور کلی در طول فرایندهای جراحی دندانپزشکی از نزدیک شدن به سینوس ماگزیلا اجتناب می شود.

ارتباط یا افزایش فضای بین سینوس ماگزیلا و حفره باکال یا بین حفره های نازال (بینی) و باکال، همیشه از جمله مشکلات نامطلوب بوده اند. تجزیه یا سوراخ شدن غشاء سینوس یکی از حوادث ناخوشایند است زیرا درمان و اصلاح آن جراحی های دیگری نیاز خواهد داشت. در صورت بروز فیستول اوروآنترال (OAF) مزمن، فیستول باز شده اجازه می دهد مجرایی بین حفره دهان و سینوس ماگزیلا ایجاد شود. در پی آن، فلورای (موجودات گیاهی که به طور دسته جمعی در یک محل زیست می کنند) میکروبیال می تواند منتقل شود و موجب التهاب و دیگر پیامدهای ممکن شود.

این مشکل ساده می تواند منجر به مشکلات بزرگی شود، در حالی که به راحتی می تواند مورد رسیدگی قرار گیرد یا به صورت خود به خود ترمیم شود. بنابراین، طی تمام جراحی ها، پزشکان و جراحان فک و صورت و نیز دندانپزشک ها تلاش می کنند هیچ آسیبی به سینوس ماگزیلاری وارد نشود. اما معمولاً جراحان کاشت ایمپلنت برای انجام این جراحی مستقیماً با سینوس ماگزیلاری یا اجزاء مجاور آن در استخوان آلوئولار روبرو می شوند و مجبورند جراحی هایی کاملاً نزدیک به آنها انجام دهند. بویژه، تقویت سینوس ماگزیلاری به یکی از شناخته شده ترین فرایندهای دندانپزشکی تبدیل شده است که انجام می شود.

جراحی تقویت سینوس ماگزیلاری

جراحی تقویت سینوس ماگزیلاری فرایندی است که هدف آن افزایش ارتفاع عمودی استخوان آلوئولار است تا اجازه دهد کاشت ایمپلنت های دندانی ممکن شود. تکنیک ها، رویکردها و مواد مختلفی در این فرایند مورد استفاده قرار می گیرند.

تقویت سینوس فک بالا برای کاشت ایمپلنت دندانی

بررسی کیفیت استخوان آلوئولار برای کاشت ایمپلنت های دندانی

کیفیت و کمیت استخوان آلوئولار، از مهم ترین پارامترهایی هستند که اساساً روی موفقیت درمان ایمپلنت های دندانی تأثیر می گذارند. حمایت کافی استخوان مهم ترین پیش نیاز برای اسئواینتگریشن ایمپلنت های دندانی است. پهنای استخوان باکولینگوال (گونه ای- زبانی) اندازه گیری می شود تا بتوان ارتفاع ایمپلنت ها را پیش بینی کرد. باید بررسی نمود بین منطقه آپیکال و قسمت های مهم آناتومیک، مانند سینوس ماگزیلا، یک فاصله استخوانی وجود داشته باشد. علاوه بر پهنا و ارتفاع استخوان، تراکم نیز برای موفقیت آمیز بودن کاشت ایمپلنت های دندانی، از اهمیت بالایی برخوردار است. مهم است که ایمپلنت در محلی قرار بگیرد که از استحکام اولیه خوبی برخوردار باشد، چیزی که در استخوان های با تراکم اندک حاصل نمی شود.

علاوه بر ساختار، بررسی های ویژه استخوان های باقی مانده موجود نیز مهم است. عوامل تعیین کننده استخوان موجود عبارتند از ارتفاع، پهنا، اندازه، و شیب. پیشرفت های اخیر در فناوری های سطوح ایمپلنت ها نشان داده است که موفقیت ایمپلنت هایی که ارتفاع 8 تا 10 میلی متری دارند، در دراز مدت بیشتر است. به همین دلیل الزامی است که ضخامت استخوان باکال (گونه ای) و لینگوال (زبانی) مجاور ایمپلنت حداقل 1 میلی متر باشد. برای موفقیت دراز مدت، با در نظر گرفتن فشارهای اکلوزال، فواصل بین اکلوزال، و روابط بین دو قوس دندانی در برخی قسمت های خاص، ایمپلنت ها باید به طور موازی با یکدیگر و دندان های مجاور کاشته شوند تا فشار به بهترین شکل ممکن توزیع شود.

متعاقباً، بررسی استخوان آلوئولار نیز انجام می شود، نه تنها برای ارزیابی ویژگی ها و آناتومی استخوان موجود، بلکه برای تخمین جابجایی های احتمالی در آینده در سراسر روند درمان. این بررسی ها شامل طراحی دندان مصنوعی، حمایت از بافت نرم اطراف، بهداشت دندان بیمار، و ملاحضات اجتماعی- اقتصادی هستند، که نتایج عملکردی و زیبایی ایمپلنت را در طولانی مدت افزایش خواهند داد.

هم معاینات بالینی و هم تصاویر رادیوگرافی برای طرح درمان ضروری هستند. تشخیصات بالینی در طرح درمان از اهمیت بالایی برخوردار هستند، زیرا هر مورد بالینی منحصر بفرد است. قبل از طرح درمان باید سوابق پزشکی بیمار جمع آوری شوند و معاینات جسمی انجام شوند. سوابق جراحی های بینی، سینوس، یا ماگزیلا، دردهای مزمن سینوس/ صورت، عفونت حاد سیستم تنفسی، عادات کشیدن سیگار، و بیماری های مزمن سینوس باید مورد توجه قرار بگیرند.

تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس پانورامیک عموماً مورد استفاده قرار می گیرند زیرا اطلاعات کافی در خصوص مناطق اطراف ارائه می دهند. با این حال، یافته های خاصی در تصاویر پانورامیک هستند که باعث می شوند جراح درخواست روش های تصویر برداری دیگر، مانند توموگرافی کامپیوتری (CT) یا توموگرافی کامپیوتری با اشعه مخروطی (CBCT)، را بدهد. این تکنیک ها امکان ارزیابی مقدار دقیق استخوان زیر کف سینوس، پهنای باکوپالاتال (باکال- پالاتال) سینوس، و هر گونه بیماری های قبلی سینوس را فراهم می آورند. بنابراین، بر اساس معاینات مشروح CBCT، می توان احتیاط های قبلی را انجام داد، از مشکلات احتمالی پیشگیری نمود، و یا از انجام جراحی صرف نظر کرد.