در صورت نیفتادن دندان های شیری چه باید کرد؟

دندان های شیری نخستین دندان هایی هستند که در دهان هر فردی رشد می کنند. آنها نوعی دندان اولیه یا موقتی هستند. بیرون آمدن دندان ها از حدود 6 تا 10 ماهگی آغاز می شود. تا حدود 3 سالگی رشد همه 20 دندان شیری تکمیل می شود. به محضی که شکل گیری دندان های دائمی از پشت دندان های موجود آغاز می شود، دندان های شیری را به بیرون فشار می دهند.

گاهی اوقات، دندان های شیری فرد رو به بیرون فشار داده نمی شوند و تا بزرگسالی در جای خود باقی می مانند. این مقاله را مطالعه کنید تا در صورتی که این مشکل برای کودک یا یکی از آشنایانتان بروز پیدا کرد بدانید چه باید بکنید.

نیفتادن دندان های شیری

دندان شیری در بزرگسالی چیست؟

دندان های شیری در بزرگسالی که تحت عنوان دندان های شیری باقی مانده نیز شناخته می شوند، نسبتاً شایع هستند. در افرادی که در بزرگسالی دندان شیری دارند، به احتمال زیاد دومین دندان مولر در جای خود باقی می ماند. اغلب این اتفاق به این دلیل می افتد که دندان دائمی پشت آنها وجود ندارد. مطالعات حاکی از این هستند که در صورتی که دندان مولر دوم تا سن 20 سالگی در جای خود باقی بماند، احتمال اینکه در آینده منجر به بروز مشکلات دندانی شوند بسیار زیاد است. با این حال، خلاف این در مورد دندان های مرکزی جلو و دندان های مولر نیز صحت دارد، زیرا درمان بیشتر نیاز دارند.

مهم ترین خطر بدون درمان باقی ماندن دندان های شیری در بزرگسالی، بروز مشکل هم در رشد دندان ها است، از جمله:

• اینفرا اکلوژن (قرار گیری دندان پایین تر از حد معمول خود): دندان های شیری در وضعیتی ثابت قرار می گیرند در حالی که دندان های مجاور آنها به رشد و بیرون آمدن ادامه می دهند.
• حوادث اکلوزال: هنگامی که دهان بسته می شود، دندان ها در یک راستا قرار نمی گیرند.
• دیاستم: بین دندان ها فواصل یا فضاهایی وجود دارد.

نیفتادن دندان های شیری

چرا ممکن است دندان های شیری باقی بمانند؟

شایع ترین دلیل برای باقی ماندن دندان های شیری در بزرگسالی، فقدان دندان دائمی است که باید جایگزین آن شود. برخی شرایط دیگر شامل رشد دندان ها نیز هستند که می توانند منجر به باقی ماندن دندان های شیری در بزرگسالی شوند، از جمله:

• هایپردونشیا Hyperdontia. ممکن است دندان اضافی داشته باشید، یا جای کافی برای بیرون آمدن دندان های دائمی وجود نداشته باشد.
• هیپودنشیا Hypodontia. یک تا پنج دندان دائمی وجود ندارند.
• اولیگودنشیا Oligodontia. شش دندان دائمی یا بیشتر وجود ندارند.
• آندودنشیا Anodontia. اکثر یا همه دندان های دائمی وجود ندارند.

اما حتی اگر یک دندان دائمی وجود داشته باشد، ممکن است بیرون نیاید. عوامل مختلفی هستند که می توانند منجر به بروز این مشکل شوند، از جمله:

• انکیلوز، اختلال نادری است که در آن دندان ها با استخوان جوش می خورند که مانع جابجا شدن یا حتی رشد بیشتر دندان ها می شود.
• ژنتیک، از جمله سوابق خانوادگی ناکامل بیرون آمدن دندان ها.
• شرایط دیگر همراه با رشد دندان، از جمله اکتودرمال دیسپلازی و اختلالات غدد درون ریز.
• حوادث دندانی یا عفونت.

در صورت باقی ماندن دندان شیری در دهان در بزرگسالی چه باید کرد؟

گاهی اوقات هستند که باقی ماندن دندان ها در دهان ممکن است واقعاً بهترین گزینه برای سلامت باشد. این بویژه در زمان هایی صدق می کند که دندان و ریشه آن هنوز به لحاظ ساختاری، عملکردی، و زیبایی عادی است. در چنین مواردی نگهداری چندانی نیاز نیست، اما این می تواند منجر به ایجاد فضای خیلی کم یا خیلی زیاد برای یک جایگزین در آینده شود.

ارتودنسی و جراحی

برای پیشگیری از انفرا اکلوژن، ممکن است تغییراتی لازم باشد، حتی اگر ریشه و تاج دندان شرایط خوبی داشته باشند. ساده ترین نوع تغییرات افزودن یک کلاهک قالب گرفته شده به نوک دندان شیری است. این باعث می شود دندان شیری ظاهر یک دندان بزرگسال را پیدا کند، در حالی که انسجام پایه دندان حفظ می شود.

کشیدن دندان

در برخی موارد ممکن است کشیدن دندان لازم باشد، از جمله:

بستن فاصله

در صورتی که فشردگی و نامرتبی دندان ها شدید باشد، ممکن است لازم باشد دندان شیری کشیده شود تا دندان ها صاف شوند. با این حال، کشیدن دندان بدون یک جایگزین دائمی می تواند منجر به مشکلات بیشتری در آینده شود، مخصوصاً با ایمپلنت های دندانی.

جایگزینی

در صورتی که دندان شیری به شکل قابل توجهی ضعیف باشد، از جمله تحلیل ریشه یا پوسیدگی دندان، ممکن است لازم باشد دندان تعویض شود. ایمپلنت های دندانی روشی هستند که ترجیح داده می شوند. با این حال، استفاده از ایمپلنت ها تا اواخر سالهای دوره نوجوانی توصیه نمی شود، زیرا ساختارهای اسکلتی هنوز در حال شکل گیری هستند. در صورتی که تعداد زیادی از دندان ها از دست رفته باشند یا بافت های داخل دهان مشکل داشته باشند، پروتزهای پارسیل هنوز هم راهکارهایی شناخته شده هستند.

به طور کلی، دندان های شیری در بزرگسالی نباید نگه داشته شوند، مگر آنکه کشیدن آنها منجر به بروز مشکلات بزرگتری برای دندان ها و دهان شود.

بعلاوه، دندان های شیری نباید در انتهای درمان ارتودنسی با ابزارهایی مانند بریس ها وجود داشته باشند. این می تواند موجب بالا رفتن سرعت فرایند جذب ریشه دندان شود که می تواند منجر به بروز مشکلاتی طی درمان ارتودنسی در مراحل اولیه شود.

در صورتی که مطمئن هستید شما یا کودکتان در بزرگسالی هنوز دندان شیری دارید، هر چه سریع تر به دندانپزشک مراجعه کنید. دندانپزشک می تواند به شما کمک کند تصمیم بگیرید در صورت لزوم چه باید بکنید.