عفونت ایمپلنت های دندان

جایگزین کردن یک ریشه دندان با ریشه های مصنوعی (ایمپلنت های دندانی) و ترکیب آن با روکش های مصنوعی دندان ها به بخشی از دندانپزشکی پایه تبدیل شده است و در حال حاضر به عنوان یکی از فرایندهای عادی دندانپزشکی با نتایج قابل پیش بینی تلقی می شود. طی 30 سال گذشته، تعداد ایمپلنت های کاشته شده داخل فک پیوسته رو به افزایش بوده است و بر اساس مجموع تجربیات بالینی و انتظارات بالاتر بیماران، منجر به ابداع مواد و تکنیک های جدیدی شده است. امروزه، نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت ها بیش از 95 درصد است. با این حال، با توجه به تعداد ایمپلنت های کاشته شده و دندانپزشکانی که اقدام به کاشت آنها می کنند، شاهد مشکلاتی هستیم که می توانند منبع نگرانی باشند.

اخیراً جامعه علمی توجه بیشتری به بیماری های پیرامون ایمپلنت های دندانی یا “پری- ایمپلنتایتیس” داشته است. اکثر مطالعات، نگهداری از بافت های نرم پیرامون ایمپلنت ها را به عنوان مهمترین عامل پیشگیری از بروز عفونت شناسایی نموده اند. مانند پوسیدگی های دندانی، بیماری های ژنژیویت و پریودنتال، هدف اصلی حفظ سلامت بافت های پیرامون ایمپلنت ها، از بین بردن منظم و سیستمیک پلاک ها و بیوفیلم های باکتریایی است. بعلاوه، تحقیقات نشان داده اند که عفونت اطراف ایمپلنت اغلب عامل شکست زود هنگام ایمپلنت های دندانی هستند. بنابراین، شناسایی زود هنگام و درمان به موقع، بخش مهمی از مراقبت های منظم ایمپلنت های دندانی هستند.

انواع عفونت ایمپلنت های دندانی

عفونت های اطراف ایمپلنت های دندانی دو دسته هستند: “موکوزیت اطراف ایمپلنت” و “پری- ایمپلنتایتیس”.

انواع عفونت ایمپلنت های دندانی

موکوزیت اطراف ایمپلنت

این نوع عفونت به التهاب کاملاً قابل بازگشت بافت نرم اطراف ایمپلنت های دندانی گفته می شود.

انواع عفونت ایمپلنت های دندانی

پری ایمپلنتایتیس

انباشته شدن تدریجی پلاک های دندانی و باقی ماندن التهاب حاشیه ای منجر به تحلیل تدریجی استخوان اطراف ایمپلنت می شود، که تحت عنوان پری ایمپلنتایتیس شناخته می شود. پیشرفت پری ایمپلنتایتیس الزاماً منجر به شکست ایمپلنت نمی شود.

انواع عفونت ایمپلنت های دندانی

علل بروز عفونت ایمپلنت دندانی

این گونه به نظر می رسد که مهمترین عامل بیماری های اطراف ایمپلنت، عفونت های باکتریایی، افزایش بار بیومکانیکی یا ترکیبی از هر دو می تواند باشد. پلاک هایی که منجر به شکل گیری باکتری یا اجزاء تشکیل دهنده آنها می شوند، علت عفونت های باکتریایی هستند. این عفونت می تواند از منابع خارج دهانی منشاء بگیرد (انتقال در اثر تماس یا محیط) و اغلب از پاکت های پریودنتال، بزاق، سطوح زبان، لوزه ها، یا مخاط دهان گرفته می شود. دندان های باقی مانده و وضعیت پریودنتال آنها باید به عنوان یکی از مهم ترین منابع باکتری های پاتوژنیک در میکروفلورای اطراف ایمپلنت تلقی شوند.

این احتمال نیز وجود دارد که افراد مشکوک به پریودنتیت مزمن بیشتر در معرض خطر پری- ایمپلنتایتیس هستند. بنابراین، بیماری های پریودنتال قبلی و بهداشت ضعیف دهان، به وضوح بیماران را بیشتر در معرض خطر بیماری های اطراف ایمپلنت قرار می دهند. ترکیبی از کشیدن سیگار و بهداشت ضعیف دهان و دندان ها به عنوان مهم ترین عوامل تحلیل استخوان پیرامون ایمپلنت ظاهر شده اند.

انواع عفونت ایمپلنت های دندانی

تشخیص عفونت ایمپلنت های دندانی

مانند بیماری های پریودنتال، درمان موفقیت آمیز بیماری های اطراف ایمپلنت نیز چندان فشرده نیست و در مراحل اولیه کاملاً قابل پیش بینی و موفقیت آمیز است. بنابراین، شناسایی و تشخیص زود هنگام و صحیح این بیماری ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. شناسایی زود هنگام پری- ایمپلنتایتیس غیر قابل بازگشت تنها با کمک مراقبت های منظم و طولانی مدت انجام پذیر است. التهاب (موکوزیت) بافت های نرم اطراف ایمپلنت یکی از نشانه های عدم بهداشت کافی است. مشخصه های این وضعیت ترکیبی از قرمزی، تغییرات همراه با اِدِم (تجمع غیر طبیعی مایع در فضای بین یاخته ای بافت های بدن)، خونریزی در نتیجه معاینه با استفاده از پروب دندانپزشکی، و اندکی افزایش عمق پروب می باشد.

در این مرحله، هیچ افزایش چشمگیری در عمق پروب یا از دست رفتن اتصال بافت لثه اطراف ایمپلنت و ایمپلنت وجود ندارد. با افزایش تدریجی التهاب، به تدریج پیوند بافت و ایمپلنت از یکدیگر گسسته می شود و در تصاویر رادیوگرافی می توان شاهد تحلیل استخوان بود. علائم و نشانه های بالینی، از جمله افزایش عمق پروب (به نسبت خط مبنا)، خونریزی با فرو بردن اندکی از سر پروب دندانپزشکی، ترشح چرک از پاکت ها، و اغلب درد خفیف و عمیق، می توانند از جمله علائم و نشانه های هشدار دهنده پری- ایمپلنتایتیس باشند. بررسی تصاویر رادیوگرافی سطوح استخوان های اطراف ایمپلنت، یکی از مهم ترین ابزارهای تشخیصی برای پی بردن به تحلیل استخوان پیرامون ایمپلنت است و با مقایسه فیلم های پشت سر هم می توان پیشرفت آن را تشخیص داد. تحلیل میکروبیولوژیکال میکروفلورای زیر حاشیه لثه ها قبل و بعد از درمان های ضد عفونی، می تواند به بررسی و موفقیت، یا خاتمه روش های درمان مختلف کمک کند.

انواع عفونت ایمپلنت های دندانی

درمان بیماری اطراف ایمپلنت

گزینه های مختلف درمان ارائه شده و مورد بررسی قرار گرفته اند. تاکنون هیچ روش جامع و فراگیری برای درمان این مشکلات معرفی نشده است. بنابراین هر مورد باید به طور تکی مورد بررسی قرار گیرد و درمان شود. در مراحل اولیه التهاب می توان از درمان های غیر جراحی کمک گرفت، مخصوصاً پاکسازی و جرمگیری مکانیکی محل عفونی همراه با شستشوی آنتی میکروبیال دهان (از جمله با کلرهگزیدین). در مراحل بعدی التهاب، همراه با تحلیل پیش رونده استخوان، درمان های غیر جراحی مؤثر واقع نمی شوند. کاملاً واضح است که از بین رفتن پوشش روی سطح ایمپلنت یکی از ناخوشایندترین پیامدهای بیماری های اطراف ایمپلنت است.

پاکسازی و ضد عفونی کردن این سطوح که به خود پلاک جذب می کنند، اصلی ترین هدف درمان هستند. کاملاً واضح است که عدم وجود روشی مؤثر برای ضد عفونی کردن سطوح سه بعدی، برای ایجاد وضعیتی برای پیوند مجدد بافت های نرم یا تولید مجدد استخوان اطراف ایمپلنت (مواد شیمیایی، آنتی بیوتیک هایی که به صورت موضعی اعمال می شوند، و لیزر همگی امتحان شده اند) نقش حیاتی دارد. اخیراً تعدادی مسواک های چرخان ابداع شده اند که اثرگذاری تأثیرات جرم زدایی سطوح ایمپلنت که پوشش آنها از بین رفته است را افزایش می دهند. تأثیر این نوع مسواک ها مورد تأیید قرار گرفته است. علاوه بر این، استفاده از آنتی بیوتیک هایی که به صورت سیستمیک اعمال می شوند، تأثیری مثبت و فوری روی نتایج درمان دارند.