بازسازی دندان پس از درمان ریشه یا عصب کشی

پس از تکمیل درمان ریشه دندان یا همان عصب کشی مرسوم، دندانپزشک ممکن است استفاده از روکش دندانی را پیشنهاد دهد. در این صورت، در برخی موارد ممکن است به شما اطلاع دهد قبل از قرار گیری روکش روی دندان لازم است پست و کور post and core (یا تنها یک کور بدون پست) داخل دندان قرار بگیرند. در این مقاله بیشتر با این دو ابزار آشنا می شویم.

پست و کورهای دندانی

کور core چیست؟

گاهی اوقات دندان بواسطه پوسیدگی، شکستگی، از دست رفتن قسمتی از پر شدگی آن، یا ایجاد یک حفره دسترسی (حفره ای که از طریق آن فرایند درمان ریشه انجام می شود) بخش بزرگی از ساختار خود را از دست می دهد. در این صورت ممکن است کور لازم باشد. جایگذاری کور به فرایندی اشاره دارد که در آن دندانپزشک عموماً در طول آماده سازی دندان برای قرار گیری روکش روی آن، برای یک تکه بزرگ از دست رفته داخل دندان جایگزینی قرار می دهد. با انجام این کار، بهترین شکل و پایه و اساس برای ترمیم جدید ایجاد می شود.

چه موادی برای ساخت کور استفاده می شوند؟

کور می تواند از هر نوع موادی ساخته شود که برای ساخت ترمیم های دندانی کاربدر دارند. در اکثر موارد یا از آمالگام دندانی (ماده فلزی که نقره ای پر کردن دندان استفاده می شود) ساخته می شود، یا کامپوزیت دندانی (باندینگ دندانی که برای سفید پر کردند دندان استفاده می شود).

چرا ممکن است کور لازم باشد؟

مقدار زیادی از استحکام روکش دندان به مقدار ساختار دندانی بستگی دارد که در داخل آن وجود دارد. اگر مقدار اندکی از ساختار دندان این فضا را پر کرده باشد، روکش دندان به راحتی، مخصوصاً با فشارهای لترال یا جانبی (فشارهایی که از اطراف وارد می شوند)، لق و جدا می شود.

چگونه کور این مشکل را حل می کند؟

دندانپزشک اگر از ابتدا دندان را با یک کور ترمیم کند (بازسازی آن به گونه ای که به ابعاد اصلی خود نزدیک تر باشد)، تا میزان زیادی می تواند استحکام و دوام روکش را بالا ببرد. از آنجا که پس از انجام این کار، دندانپزشک دندان را به بهترین ساختار خود رسانده است تا به کار با آن بپردازد، آنها می توانند میزان فرو رفتن داخل روکش را افزایش دهند، در نتیجه احتمال موفقیت و دوام آن در طولانی مدت را بالا ببرند.

چه زمانی کور نیاز است؟

تصمیم گیری راجع به نیاز به این فرایند به عهده دندانپزشک است. با این حال، قانون کلی که برای استفاده از آن وجود دارد این است که کورها اساساً در موقعیت هایی کار گذاشته می شوند که نیمی، یا مقدار بیشتری از تاج بالینی دندان (بخشی از دندان که در بالای خط لثه قرار می گیرد) با مشکل مواجه شده یا از دست رفته است.

پست و کور چیست؟

تفاوت بین فرایند کار گذاری کور دندانی و پست-و-کور دندانی در این است که در دومی پست دندانی قرار داده می شود تا به عنوان تکیه گاه کور داخل دندان قرار بگیرد. گرچه کور دندانی را می توان برای هر دندانی ساخت، اما پست و کور را تنها برای دندان هایی می توان قرار داد که تحت درمان ریشه قرار گرفته اند، زیرا پست تا داخل ریشه دندان امتداد می یابد. پست داخل فضایی قرار داده می شود که قبلاً با عصب پر شده است.

پست و کورهای دندانی

آیا همیشه پست لازم است؟

قانون کلی این است که:

• در صورتی که بیش از نیمی از ساختار تاج اصلی دندان (بخشی از دندان که به طور طبیعی در بالای خط لثه قابل مشاهده است) از دست رفته باشد، برای کمک به کور لازم است از یک پست استفاده شود.
• اگر هنوز بیش از نیمی از تاج دندان هنوز باقی است، کور به تنهایی می تواند کافی باشد.

کورها چقدر دوام دارند؟

در مقایسه با پست و کورها، قرار گیری کورهای دندانی به تنهایی فرایندی است که درگیری کمتری دارد. به همین دلیل، ممکن است تصور شود ترکیب کور (به تنهایی)/ روکش عموماً موجب بالا رفتن طول عمر دندان می شود. متأسفانه هیچ منبعی یافت نشده است که روی این موضوع تحقیق کرده باشد.

پست و کورها چقدر دوام دارند؟

مطالعاتی هستند که جنبه های مختلف مربوط به دوام دندان های دارای پست و کور را مورد ارزیابی قرار داده اند.

• در دو مطالعه ای که نرخ موفقیت دندان ها از دیدگاه نوع پست مورد استفاده (پیش ساخته و سفارشی) را مورد بررسی قرار دادند مشخص شد نرخ موفقیت هر دو نوع نسبتاً برابر است.
• در مطالعه ای که به ارزیابی دندان هایی پرداخته بود که ترمیم آنها شامل پست و کور بوده است (و در نتیجه درمان ریشه روی آن انجام شده است)، و آنها را با دندان های زنده (دندان هایی که عصب زنده دارند، در نتیجه هیچ پستی نیاز ندارند) مقایسه کرده بود، مشخص شد میزان دوام هر دو گروه دندان ها یکسان است.

دندان چقدر دوام خواهد داشت؟

باید اشاره شود که شکست روکش دندان معمولاً از دست رفتن دندان را شامل نمی شود، در حالی که شکست پست وکور عموماً از دست رفتن دندان را شامل می شود (اغلب بواسطه مشکلاتی که با شکست ریشه دندان همراه هستند).

مطالعات نشان داده اند که دندان هایی که دارای پست و کورهای سفارشی هستند (از زمان جایگذاری پست تا زمان کشیدن دندان) به طور میانگین 5/13 سال عمر می کنند. در این مطالعات اشاره شد که این بازه زمانی کوتاه است. توضیح آنها این است که احساس می کنند پست و کورهای سفارشی (در مقایسه با پست و کورهای پیش ساخته)، عموماً در دندان هایی قرار داده می شوند که به شدت آسیب دیده باشند، در نتیجه میزان دوام آنها کوتاه نشان داده شده است.

موفقیت در دراز مدت، به وضعیت اولیه دندان بستگی دارد

یافته های بالا حاکی از این هستند که هنگام در نظر گرفتن احتیاط های لازم برای نجات دندان (با انجام درمان ریشه، و سپس ترمیم و احیاء آن با یک پست و کور و روکش)، آنچه به لحاظ فنی امکان پذیر است، ممکن است بهترین گزینه ای نباشد که ممکن است وجود داشته باشد.

بر اساس تعریف، پست ها تنها برای دندان هایی استفاده می شوند که بخش بزرگی از ساختار آنها از دست رفته است و کور به تنهایی نمی تواند تکیه گاه خوبی فراهم آورد. و اگر دندان در وضعیت بسیار بدی قرار داشته باشد، انتخاب های دیگر (از جمله کاشت ایمپلنت های دندانی) می توانند عاقلانه تر باشند.

در مقاله بعد، فرایند قرار گیری پست و کور را برای شما شرح خواهیم داد…