در این نوشته می خوانید:
بر اساس موسسه ملی بهداشت، کلسیم فراوان ترین ماده معدنی در بدن است و 99 درصد آن در استخوان ها و دندان ها ذخیره می شود. ترکیبات کلسیم به استحکام دادن به مینای دندان – بیرونی ترین لایه دندان های شما که از آنها در برابر فرسایش، پوسیدگی و حساسیت به دما محافظت می کند- کمک می کند.
مینا سخت ترین ماده در بدن است- حتی از استخوان نیز سخت تر است- و از بافت کلسیفیه شده تشکیل شده است. ساخت کلسیم ممکن است به پلاک و تارتاری اشاره داشته باشد که در صورت باقی ماندن روی دندان ها می تواند انباشته و باعث پوسیدگی دندان شود. همچنین ممکن است به مشکلات مربوط به کلسیفیکاسیون مینای دندان اشاره داشته باشد.
به خواندن این مطلب ادامه دهید تا بیشتر در مورد هر دوی آنها و تأثیری که می توانند روی سلامت دهان و دندان های شما داشته باشند یاد بگیرید.
پلاک فیلم چسبناک و بی رنگی است که روی مینای دندان های شما شکل می گیرد. این فیلم چسبناک از باکتری های موجود در بزاق شما تشکیل شده است. باکتری های موجود در پلاک، هنگامی که با قندها و نشاسته های باقی مانده از مواد غذایی روی دندان های شما تعامل پیدا می کنند، اسیدی تولید می کنند که می تواند موجب فرسایش مینای دندان های شما شود و دندان ها را مستعد پوسیدگی کند. تارتار پلاکی است که سخت شده است.
بهترین راه برای زدودن پلاک و پیشگیری از تبدیل شدن آن به تارتار، مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم و مراجعه به دندانپزشک برای چکاپ های دوره ای و پاکسازی کردن دندان ها است.
کلسیمی که روی مینای دندان ها و زیر و اطراف لثه های شما سخت می شود تارتار نامیده می شود. تارتار زمانی شکل می گیرد که پلاک با مسواک زدن و نخ دندان کشیدن به طور منظم برداشته نشود. تارتار می تواند لثه های شما را تحریک کند و منجر به بروز مشکلات زیر شود:
در واقع می توانید تارتار را روی دندان های خود مشاهده کنید و احساس کنید. علائم تارتار عبارتند از رنگ زرد یا قهوه ای روی دندان های شما. ممکن است متوجه شوید که این رنگ ها بیشتر در نقاطی مشاهده می شوند که به طور کامل و دقیق آنها را مسواک نمی زنید- به عنوان مثال، بین دندان ها یا روی سطح زیرین آنها. دندان های شما ممکن است احساس بدی نسبت به آنها داشته باشند. تارتار می تواند موجب التهاب و حساسیت لثه های شما شود.
تارتار یک ماده بسیار سخت است- شما نمی توانید خودتان آن را با مسواک زدن معمولی برطرف کنید. برای تمیز کردن آن، شما باید به یک متخصص مراجعه کنید. در درجه نخست، جلوگیری از تشکیل تارتار مهم است. برای دور نگه داشتن آن از دندان ها، بهداشت دهان و دندان را به خوبی رعایت کنید:
هیپوکلسیفیکاسیون شرایطی است که در آن مینای دندان های شما مقدار کافی کلسیم ندارد. هنگامی که این اتفاق رخ می دهد، مینای دندان ها هنوز سطح دندان ها را پوشانده داده اند اما بخش هایی از آنها می توانند نازک و ضعیف باشند و ظاهری مات یا گچی به دندان ها بدهند.
دندان ها بدون مینای محکم و محفاظت کننده، بیشتر مستعد پوسیدگی هستند. در یک مطالعه، دندان های تقریباً 24 درصد از افراد شرکت کننده دچار هیپوکلسیفیکاسیون شده بود.
بسیاری از نقص های مینای دندان، اغلب قبل از تولد آغاز می شوند، زیرا دندان های کودک در رحم در حال رشد هستند. هیپوکلسیفیکاسیون- که هم در دندان های شیری و هم در دندان های دائمی قابل مشاهده است- در نتیجه نقص در تشکیل سلول های بسیار حساسی به نام آملوبلاست ایجاد می شود. این سلول ها پروتئین هایی آزاد می کنند که مینای دندان ها را تشکیل می دهند. براساس تحقیقات، بیشتر موارد هیپوكلسیفیکاسیون هیچ علت شناخته شده ای ندارد. در موارد دیگر، ممکن است به یکی از موارد زیر مربوط باشد:
دندان های هیپوکلسیفیه شده به طور معمول دارای ویژگی های زیر هستند:
مسواک زدن و نخ دندان کشیدن می توانند شما را از شر بیشتر پلاک های دندان خلاص کنند و به پیشگیری از تشکیل رسوبات کلسیم نیز کمک می کنند. با این حال، در صورتی که آنها تشکیل شوند، فقط دندانپزشک شما می تواند آنها را برطرف کند. این یکی از اهداف اصلی پاکسازی منظم دندانپزشکی است. دندانپزشکان برای از بین بردن تارتار به چندین فرایند متکی هستند:
این کارهای را در منزل امتحان نکنید!
گرچه ممکن است بتوانید ابزارهای دندانپزشکی برای جرمگیری را خریداری کنید، اما زدودن تارتار چیزی نیست که در منزل امتحان کنید. نه تنها به خوبی دندانپزشک قادر به دیدن داخل دهان نیستید، بلکه با استفاده از ابزارهای دندانپزشکی بدون آموزش، به دندان های خود آسیب خواهید رساند.
اولین دستور متخصصان دندانپزشک تقویت دندان ها است. بسته به میزان هیپوکلسیفیکاسیون و محل قرارگیری دندان، پزشک شما ممکن است هر یک از موارد زیر را توصیه کند:
هیپوکلسیفیکاسیون با درمان های تخصصی به بهترین شکل اصلاح می شوند زیرا این اختلال روی یکپارچگی ساختاری دندان های شما تأثیر می گذارد. اما اگر یک مورد بسیار خفیف دارید، می توانید از دندانپزشک خود در مورد مزایای استفاده از مراقبت های خانگی سؤال کنید:
چه تفاوتی بین هیپوکلسیفیکاسیون hypocalcification، هیپومینرالیزیشن hypomineralization و هایپرکلسیفیکاسیون hypercalcification وجود دارد؟
هیپوکلسیفیکاسیون نقص در مینای دندان ناشی از ناکافی بودن مقدار مواد معدنی، چه در دندان های شیری و چه در دندان های دائمی است. این اختلال می تواند در اثر تداخل موضعی یا سیستمیک در معدنی سازی مینای دندان ایجاد شود.
هیپومینرالیزیشن یک وضعیت رشدی است که منجر به نقص مینای دندان در دندان های مولر اول و دندان های پیشین دائمی می شود.
هر دو هیپومینرالیزیشین و هیپوکلسیفیکاسیون باعث بروز لکه های کم رنگ می شوند و علت آنها کمبود کلسیم کافی در مینای دندان ها است.
هایپرکلسیفیکاسیون دندان ها زمانی رخ می دهد که کلسیم بیش از حد در مینای دندان ها وجود داشته باشد، که گاهی اوقات در اثر عفونت هنگام تشکیل دندان ایجاد می شود. این می تواند مانند لکه های سفید سخت روی دندان ها به نظر برسد.
با توجه به این نقص های مختلف مینای دندان، شخص برای تقویت مینای دندان های خود چه کاری می تواند انجام دهد؟
چندین روش برای تقویت مینای دندان شما وجود دارد:
از آنجا که اکثر موارد هیپوکلسیفیکاسیون علت ناشناخته ای دارند و اغلب قبل از تولد بروز پیدا می کنند، جلوگیری از بروز این اختلال دشوار است. با این حال، با انجام کارهای زیر می توانید از ایجاد پلاک و تارتار روی دندان های خود جلوگیری کنید:
نقص مینای دندان غیر معمول نیست. کلسیفیه شدن بیش از حد یا کمتر از حد معمول مینای دندان، که اغلب همزمان با شکل گیری دندان رخ می دهد، می تواند باعث لک شدن و گاه تضعیف دندان ها شود. پلاک و تارتار، اگر روی دندان ها باقی بمانند تا انباشته شوند، می توانند موجب خوردگی و فرسایش مینای دندان های شما شوند.
اگر روی دندان های خود لکه های سفید، زرد یا قهوه ای رنگ دارید، با دندانپزشک خود صحبت کنید. تکنیک های مؤثری برای از بین بردن یا استتار این لکه ها، و مهم تر از همه، برای تقویت دندان ها و سالم نگه داشتن لبخند شما وجود دارند.